Το όνομα μου είναι Λάρα. Πρόσφατα έγινα μέλος του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών και είμαι πολύ ευτυχής γι’αυτό. Παρόλο που δεν έχει πολύ καιρό που έγινα μέλος του νιώθω ήδη ζεστασιά και ασφάλεια. Εδώ και πέντε χρόνια αντιμετωπίζω προβλήματα στην ψυχική μου υγεία που όμως δε γνώριζα τίποτα για την ύπαρξη τους. Κατά τη γνώμη μου ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη ενημέρωση.
Μετά και από την προτροπή της κ. Νομίδου ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία. Ένα προσωπικό βίωμα από το οποίο ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω, ένα βίωμα που άφησε ανεξίτηλα σημάδια μέσα στην ψυχή μου. Όντας λοιπόν πρωτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 19 χρονών τότε, ξαφνικά απέκτησα ψυχολογικά προβλήματα. Πολλοί ήταν οι παράγοντες που συντέλεσαν σε αυτό. Συνάντησα πολύ διαφορετικές συνθήκες ζωής αλλά και ανθρώπους που με πλήγωσαν πολύ, που γκρέμισαν τα όνειρα μου και ό,τι ωραίο είχα μέσα μου.
Η διάγνωση του ψυχίατρου που έφερε ο πατέρας μου στο σπίτι ήταν ψύχωση. Ανοίγοντας λοιπόν ένα λεξικό που είχα, διαπίστωσα ότι ψύχωση είναι ένα σύνολο ψυχικών ασθενειών που χαρακτηρίζονται από απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα. Ήταν τρομερό. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όντως, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποια γεγονότα ήταν αληθινά και ποια φανταστικά. Είχα χάσει τα λογικά μου. Επιπλέον, φοβόμουν υπερβολικά και ένιωθα κυνηγημένη από παντού, νομίζοντας πως όλος ο κόσμος θέλει το κακό μου. Επίσης, η καχυποψία απέναντι στους άλλους ανθρώπους είχε φωλιάσει στην ψυχή μου. Τέλος, δεν ήταν λίγες οι φορές που αναφώνησα: «Γιατί; Γιατί σε εμένα;». Δε βρήκα όμως καμία απάντηση.
Ο τότε γιατρός μου μπορώ να πω πως δε με βοήθησε καθόλου. Το μόνο που έκανε ήταν να μου γράψει κάποια ψυχοφάρμακα. Δεν κατάφερε να με πλησιάσει, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Επιπλέον, μην παίρνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα μου, από τον τότε γιατρό μου, αποφάσισα να στραφώ προς μια μεγάλη μου αγάπη: τα βιβλία. Εκεί, μέσα σε αυτά βρήκα όλες τις απαντήσεις που έψαχνα. Έμαθα πολλά για την ψύχωση, αλλά και την κατάθλιψη, που με ταλαιπωρεί χρόνια τώρα. Γι’αυτό και σας τονίζω ότι η επιλογή του γιατρού παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Πολλά θα είχαν αποφευχθεί τώρα, όπως για παράδειγμα ατελείωτες ώρες μοναξιάς και πόνος βαθύς, ατελείωτος.
Παράπονα όμως έχω και από τους γονείς μου, οι οποίοι δεν ήξεραν πώς να με βοηθήσουν. Τα πέρασα σχεδόν όλα μόνη μου. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει περισσότερα, όπως για παράδειγμα να απευθυνθούν σε κάποιον άλλο γιατρό ή να ζητήσουν ενημέρωση.
Συνέπειες όλων των παραπάνω είναι να μη θέλω πια τη ζωή μου, να μην έχω ενδιαφέροντα και να έχω καθημερινά κακή διάθεση. Εγώ που ήμουν τόσο δραστήρια και τόσο χαρούμενη ως άνθρωπος. Ποιος θα το πίστευε; Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τα όσα μου συνέβησαν, ακόμα φοβάμαι. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα απογίνω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα συνεχίζω να προσπαθώ για την οικογένειά μου, γι’αυτούς που με αγαπούν αληθινά.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω κάτι που πιστεύω πως όλοι γνωρίζουμε ότι δηλαδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Γι’αυτό και εγώ για όσο ζω, όσο αναπνέω θα συνεχίζω να ελπίζω.

Λάρα
Λήπτης υπηρεσιών ψυχικής υγείας
Μέλος του ΣΟΦΨΥ Ν.Σερρών