Τελική Αναφορά & Συμπεράσματα του 5ου Πανελλήνιου Εκπαιδευτικού Σεμιναρίου του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν.Σερρών "Από το Όραμα στην Πραγματικότητα"

Η Θεματική του Σεμιναρίου

Ολοκληρώθηκε με πλήρη επιτυχία το 5ο Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο Ληπτών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας , Φροντιστών και Επαγγελματιών Ψυχικής Υγείας που έλαβε χώρα στις Σέρρες, στο Hotel “Elpida Resort & Spa”, από τις 6 έως 10 Οκτωβρίου 2013. Στο Σεμινάριο συμμετείχαν 65 άτομα, προερχόμενα από όλη την Ελλάδα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκπρόσωποι των κατά τόπους Σ.Ο.Ψ.Υ., συμπεριλαμβανομένων ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, φροντιστών-μελών οικογενειών και επαγγελματιών ψυχικής υγείας.

Το Σεμινάριο τέθηκε υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και έφερε τον ελπιδοφόρο τίτλο: «Από το Όραμα στην Πραγματικότητα». Αφιερωμένο κυρίως στο Μοντέλο για την Ανάρρωση (Recovery Model) και με στόχο τη διάχυση του σε όλη τη χώρα, επιχείρησε να εμπνεύσει στους συμμετέχοντες ελπίδα για την ανάρρωση, να καταστήσει την ανάρρωση μια καθημερινή πράξη και να μετατρέψει την κρίση, ανεξαρτήτως της σοβαρότητας ‘η της έντασης της, σε μια ευκαιρία για ενδυνάμωση.

Τα Εργαστήρια του Σεμιναρίου

Προκειμένου να εκπαιδεύσει σε βάθος τους συμμετέχοντες σε αυτό, το Σεμινάριο συγκροτήθηκε από 4 διαφορετικά Εργαστήρια που αφορούσαν κρίσιμες πάντα θεματικές σχετικά με την ψυχική υγεία, όπως:

Tο ρόλο των ληπτών και των φροντιστών καθώς και των οργανώσεων τους στην αποτελεσματική εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες στη χώρα μας και τις βασικές διαδικασίες με σκοπό την προσωπική και κοινωνική Ενδυνάμωση και των τριών ομάδων (λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, φροντιστές, επαγγελματίες ψυχικής υγείας).

Οι Εκπαιδευτές των Εργαστηρίων

Τα 4 Εργαστήρια κατάφεραν να παρέχουν σε βάθος και συνολική κατανόηση των θεμάτων αυτών, μιας και αυτά παρουσιάστηκαν από ειδικά εκπαιδευμένους επιμορφωτές, διεθνούς φήμης, οι οποίοι παρουσιάζουν μια πολύχρονη δράση και παράγουν ένα σημαντικό έργο στα πεδία αυτά.

Οι εκπαιδευτές προέρχονταν από το Κέντρο Ψυχιατρικής Αποκατάστασης του Πανεπιστημίου της Βοστώνης (ΗΠΑ), την Gamian-Europe (Global Alliance of Mental Illness Advocacy Networks), την Εταιρεία Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (Ε.Π.Α.Ψ.Υ.) καθώς και εθελοντές του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. (Σύλλογος Οικογενειών και Φίλων για την Ψυχική Υγεία) Ν. Σερρών, ειδικευμένοι στο Δίκαιο για την Ψυχική Υγεία και στην Κλινική Ψυχολογία. Το κοινό του Σεμιναρίου επωφελήθηκε και αναγνώρισε τόσο τη θεωρητική όσο και την πρακτική γνώση των εκπαιδευτών που προκύπτει από τη μακρόχρονη εμπειρία τους.

Η Αξιολόγηση του Σεμιναρίου

Από τη λεπτομερή ποιοτική και ποσοτική αξιολόγηση του Σεμιναρίου προέκυψε ότι τα Πανελλήνια Εκπαιδευτικά Σεμινάρια αποτελούν πια ένα καινοτόμο θεσμό στο χώρο της ψυχικής υγείας και κυρίως στον τομέα της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης των ατόμων με ψυχιατρικές εμπειρίες που κατάφερε να καθιερώσει ο Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών. Παράλληλα συμβάλλουν σημαντικά στην ενδυνάμωση του Πανελλαδικού Κινήματος των Οικογενειών, την αυτo-οργάνωση ενός Πανελλαδικού Κινήματος Ληπτών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας και στη συντονισμένη πλέον συνεργασία μεταξύ τους.

Επίσης, ίσως για πρώτη φορά στα ψυχιατρικά δρώμενα της χώρας, επιχειρείται η από κοινού εκπαίδευση όλων των εμπλεκόμενων στη θεραπευτική διαδικασία, με τελικό σκοπό την επίτευξη μιας ισχυρής τριγωνικής συμμαχίας που θα προωθήσει ουσιαστικά πια την αληθινή ανάρρωση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία αλλά και θα αποτελέσει τη μοναδική ευκαιρία για τη ριζική μεταμόρφωση του συστήματος ψυχικής υγείας της χώρας μας. Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλοι οι ωφελούμενοι του Σεμιναρίου συνέβαλαν με τον πιο χειροπιαστό τρόπο στο να γίνει το όραμα, δηλαδή η Ανάρρωση των ατόμων που βίωσαν μια ψυχική περιπέτεια, πραγματικότητα!

Τα 4 Εργαστήρια του 5ου Πανελλήνιου Εκπαιδευτικού Σεμιναρίου

1ο Εργαστήριο: α) «Η διαδικασία της Ανάρρωσης: Όραμα, Στόχοι, Βήματα, Επίτευξη»

Επιμορφώτρια: Marianne Farkas, ScD – Διευθύντρια του Κέντρου Ερευνών και Εκπαίδευσης & Καθηγήτρια του Sargent Κολεγίου Επιστημών Υγείας και Αποκατάστασης του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

β) «Αντιστάσεις και Προβληματισμοί για το Μοντέλο της Ανάρρωσης στην Ελλάδα»

Εισηγητής: Στυλιανίδης Στέλιος – Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επιστημονικός Διευθυντής της Ε.Π.Α.Ψ.Υ.

2ο Εργαστήριο: «Μια Δυνατή Συμμαχία στο Μονοπάτι της Ανάρρωσης»

Επιμορφωτές: Pedro Montellano – Πρόεδρος της GAMIAN–Europe – Λήπτης Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας και Filomena Montellano – Φροντιστής Λήπτη Υπηρεσιών

3ο Εργαστήριο: «Ψυχική Υγεία και Ανθρώπινα Δικαιώματα: Ο ρόλος των Ληπτών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, των Φροντιστών και των Συλλόγων τους για την αποτελεσματική εφαρμογή του Ν. 4074/2012»

Επιμορφώτρια: Νομίδου Κατερίνα – Δικηγόρος/Εξειδικευμένη στο Δίκαιο Ψυχικής Υγείας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – Αντιπρόεδρος του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών.

4ο Εργαστήριο: «Χτίζω ένα Δυνατό Εγώ και Διεκδικώ την Ανάρρωση μου, τα Δικαιώματα μου, τις Σχέσεις μου, τη Ζωή μου»

Επιμορφώτρια: Γιαννακίδου Άννα-Μαρία – Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια (Master of Arts in Psychoanalysis) – Εθελόντρια του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών.

Συμπεράσματα του 5ου Πανελλήνιου Εκπαιδευτικού Σεμιναρίου «Από το όραμα στην πραγματικότητα»

1ο Εργαστήριο: «Η διαδικασία της Ανάρρωσης: Όραμα, Στόχοι, Βήματα, Επίτευξη» - Μέρος 1ο

Εκπαιδεύτρια: Marianne Farkas, ScD – Διευθύντρια του Κέντρου Ερευνών και Εκπαίδευσης & Καθηγήτρια του Sargent Κολεγίου Επιστημών Υγείας και Αποκατάστασης του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Οι τρεις άμεσα εμπλεκομένες στη θεραπευτική διαδικασία ομάδες –λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, φροντιστές και επαγγελματίες- ορίζουν την ανάρρωση από διαφορετικές οπτικές: 
οι λήπτες θεωρούν την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση μια πιο κοινωνικά προσανατολισμένη διαδικασία, ενώ την ανάρρωση μια πιο προσωπική διαδικασία.
οι φροντιστές αντιλαμβάνονται την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση ως την πραγματικότητα και την ανάρρωση ως το όραμα.
οι επαγγελματίες πιστεύουν ότι η ψυχοκοινωνική αποκατάσταση είναι το μέσο για την ανάρρωση. Παρά τις διαφορετικές οπτικές ορισμού της ανάρρωσης, τα διαθέσιμα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη της ή τα προτεινόμενα βήματα που θα ακολουθηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, και οι τρεις ομάδες επικεντρώνονται στην έννοια της ζωής συνολικά.
Συνεπώς, ο ουσιαστικός λόγος γίνεται τελικά για την ζωή και όχι για την ασθένεια.
Αναφορικά με τη σχέση της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και της ανάρρωσης:
οι λήπτες θεωρούν την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση μια πιο κοινωνικά προσανατολισμένη διαδικασία, ενώ την ανάρρωση μια πιο προσωπική διαδικασία
οι φροντιστές αντιλαμβάνονται την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση ως την πραγματικότητα και την ανάρρωση ως το όραμα
οι επαγγελματίες πιστεύουν ότι η ψυχοκοινωνική αποκατάσταση είναι το μέσο για την ανάρρωση
Η ανάρρωση από την ψυχική ασθένεια θα επιτευχθεί μέσα από:
 τον αποιδρυματισμο και την αποασυλοποίηση του ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία
 την πλήρη κοινωνική του ενσωμάτωση και κυρίως
μια ευχάριστη, ικανοποιητική προσωπική και κοινωνική ζωή
Αντιθέτως, στην πράξη, μέχρι τώρα η ενέργεια της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης κατασπαταλήθηκε στη μεταμόρφωση των χώρων και όχι των ανθρώπων.
Αν και δόθηκε ελευθερία στους ανθρώπους με ψυχιατρική εμπειρία, ωστόσο αυτοί δεν υποστηρίχθηκαν αρκετά, ώστε να έχουν τελικά “περισσότερη ζωή μέσα στην ελευθερία τους” (Farkas, 2013).

Η τρέχουσα αντίληψη για την Ανάρρωση ξεκαθαρίζει πλέον ότι:
η διάγνωση μιας ψυχικής νόσου δεν προεξοφλεί μια ζωή αποτυχημένη
η φαρμακευτική αγωγή δε μπορεί από μόνη της να προωθήσει την κοινωνική λειτουργικότητα του ατόμου ή την επιτυχία του στη ζωή του, ενώ
η πρόγνωση για την πορεία του ατόμου είναι μια αλληλεπίδραση της ίδιας της διαδικασίας της ανάρρωσης, του περιβάλλοντος του ατόμου και κυρίως της δικής του ενεργούς συμμετοχής σε αυτήν που πρέπει να υποστηριχθεί ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο ολόκληρης της ζωής του (αυτοπροσδιορισμός).
Στα πλαίσια λοιπόν μιας τέτοιας σύγχρονης ψυχιατρικής αντίληψης, η οποιαδήποτε πρόγνωση από τους επαγγελματίες για την πορεία της ανάρρωσης ενός ατόμου δε μπορεί να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη και άρα, θα μπορούσε να θεωρηθεί αυθαίρετη.
Άλλωστε, η Ανάρρωση αποτελεί μια περίπλοκη, μη-γραμμική και πολυδιάστατη διαδικασία, χωρίς μια συγκεκριμένη προδιαγεγραμμένη πορεία, διότι είναι ιδιαίτερα και αυστηρά εξατομικευμένη. Γι’ αυτό το λόγο, είναι αλλά και πρέπει να είναι μοναδική και ξεχωριστή για κάθε άτομο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορεί να εξηγηθεί και να υποστηριχθεί από πολλαπλά θεραπευτικά μοντέλα, παρά το αποθαρρυντικό γεγονός ότι συνήθως τείνει να εξαρτάται από κάποιες διαιρεμένες, χωρίς συνοχή μεταξύ τους και συχνά ακατάλληλες υπηρεσίες.
Χρέος όλων –ληπτών, συγγενών, φίλων, επαγγελματιών, ή απλά συνανθρώπων- είναι να διευκολύνουμε αυτό το προσωπικό ταξίδι της Ανάρρωσης των ατόμων με ψυχιατρικές εμπειρίες μέσα από ένα σύνολο αξιών που θα χαίρουν πάντα του σεβασμού μας καθώς και από ένα σύνολο ικανοτήτων που θα εμπνέουν χειροπιαστά αυτές τις αξίες όχι μόνο στην κλινική αλλά και στην καθημερινή πράξη.
Οι βασικές αυτές αξίες που πρέπει πάντα να προωθούνται ώστε το όραμα της ανάρρωσης να γίνει τελικά πραγματικότητα είναι:

Η ελπίδα ότι η ανάρρωση από μια ψυχική ασθένεια αποτελεί ένα όραμα το οποίο μπορεί να γίνει πραγματικότητα, γεγονός που έχει τεκμηριωθεί εδώ και 30 χρόνια, πρέπει να γίνει πια πίστη, ώστε να δώσει ώθηση, κίνητρο και δέσμευση για αλλαγή και των τριών μερών της θεραπευτικής συμμαχίας, λήπτες-φροντιστές-επαγγελματίες.
Συνεπώς, η διαδικασία της Ανάρρωσης μπορεί και πρέπει να προωθηθεί σε κάθε μορφή θεραπευτικής παρέμβασης (πχ. νοσηλεία, αντιμετώπιση της κρίσης, ψυχοκοινωνική αποκατάσταση, οικογενειακή υποστήριξη κα.).
Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι να αναρρώσει πρώτα το ίδιο το σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας και να αλλάξει ριζικά, συμπεριλαμβάνοντας πια στη θεραπευτική διαδικασία και όλες τις πλευρές του «αληθινού κόσμου»στον οποίο ζει και αλληλεπιδρά κάθε άτομο.
Ωστόσο, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, ακραία προσανατολισμένοι μέχρι τώρα στο βιο-ιατρικό μοντέλο, εστίασαν την προσοχή τους αποκλειστικά και μόνο στη φαρμακευτική αγωγή.
Αλλά αυτή αποδείχτηκε απόλυτα μη επαρκής φροντίδα και άκρως ελλειμματική θεραπευτική προσέγγιση, αφήνοντας την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση του ατόμου και άρα την ανάρρωση του μετέωρη, γιατί απλά: «κάποια φάρμακα σε κάποιες δόσεις θα βοηθήσουν κάποια άτομα στη διαχείριση κάποιων συμπτωμάτων» (Farkas, 2013).
Διότι, η ανάρρωση, αφ’ ενός μπορεί να επιτευχθεί με ή χωρίς την παρέμβαση επαγγελματία ψυχικής υγείας. Αφετέρου, αφορά σε πολύ περισσότερα πράγματα από τη μείωση των συμπτωμάτων, όπως την ενδυνάμωση του ατόμου, τη γενικότερη ευεξία του, την επανάκτηση της ζωτικότητας του, τη διεκδίκηση ουσιαστικών σχέσεων, σπιτιού και εργασίας, την ανάπτυξη στόχων, ονείρων, ικανοτήτων, τη διατήρηση των ζωτικών του ρόλων, την αυξανόμενη αίσθηση αυτο-αποδοτικότητας και αυτο-εκτίμησης, το ξύπνημα της ελπίδας του, την επανεμπλοκή του στον πραγματικό κόσμο, καθώς και άλλα πολλά επιτεύγματα και κατακτήσεις που τελικά αντανακλούν τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας του και τη διαμόρφωση μιας ζωής με νόημα.
Άλλωστε, η μείωση των συμπτωμάτων της ψυχικής ασθένειας ενός ατόμου δε σημαίνει απαραίτητα και αύξηση της ψυχικής του υγείας, διότι η εξάλειψη ή και η σταθεροποίηση ακόμη των συμπτωμάτων δεν αρκεί για την ανάπτυξη και τη βελτίωση της κοινωνικής λειτουργικότητας.

Η ζωή ενός ατόμου και η συναισθηματική του ευεξία δεν εξαρτάται μόνο από τα συμπτώματα του αλλά κυρίως από το ποιος είναι.
Αυτό λοιπόν είναι που πρέπει να προωθηθεί μέσω της συνεργασίας και των τριών μερών, χωρίς προσπάθεια χειραγώγησης, άσκηση κριτικής και δημιουργίας σχέσεων εξάρτησης αλλά μέσω της ενεργητικής ακρόασης, της δημιουργίας επιλογών και της παροχής ευέλικτης υποστήριξης είναι η συναισθηματική ευεξία του ατόμου, η οποία προκύπτει από την απόλαυση μιας ευχάριστης κοινωνικής ζωής με νόημα που αποτελεί και τον τελικό στόχο της ανάρρωσης.
Πρέπει να επιχειρούμε να μαθαίνουμε μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που πέτυχαν την ανάρρωση τους και έτσι να δημιουργούμε νέες τεχνικές ή πηγές για τη διευκόλυνση της.
Μια τέτοια σημαντική και δοκιμασμένη πλέον πηγή είναι οι ομάδες αυτοβοήθειας των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
Έτσι δημιουργούμε έμπρακτα και την ελπίδα, διότι προκύπτουν χειροπιαστοί τρόποι, αποδοτικές διαδικασίες και ποιοτικές υπηρεσίες που έχουν ως προορισμό τους την ανάρρωση των ατόμων με ψυχιατρικές εμπειρίες.

Η άρνηση ενός ατόμου ως προς την αποδοχή της ψυχικής ασθένειας ίσως είναι μια προσπάθεια του Εγώ του να μην αποδεχτεί την αποδυνάμωση του και να προστατεύσει έτσι τον εαυτό του.
Σε αυτό συμβάλλουν και οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας που πολλές φορές δεν είναι ιδιαίτερα βοηθητικές ή τραυματίζουν ψυχικά το άτομο και έτσι ενισχύουν την άρνηση του προς το πρόβλημα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει.
Για να κάμψουμε την άρνηση πρέπει να παρέχουμε τόσο στο ίδιο το άτομο όσο και στους φροντιστές του έγκυρη πληροφόρηση για την ψυχική ασθένεια μέσω της βιβλιογραφίας και κυρίως για εκείνες τις πηγές που υποστηρίζουν η αποδεικνύουν την ανάρρωση από αυτήν.
Τόσο οι ίδιοι οι λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας όσο και οι φροντιστές πρέπει να συμμετέχουν ενεργά και να έχουν αληθινή φωνή στο σχεδιασμό, τη λειτουργία και την αξιολόγηση των υπηρεσιών του συστήματος ψυχικής υγείας, ώστε αυτό να γίνει πιο φιλικό προς αυτούς.
Το κοινό όραμα και των τριών ομάδων είναι αναμφισβήτητα η ανάρρωση. Αυτή επιτυγχάνεται μέσω της διαμόρφωσης μιας ζωής με νόημα… Το νόημα που ταιριάζει στον καθένα για τη ζωή που ονειρεύτηκε ο καθένας.

Εισήγηση με θέμα: «Αντιστάσεις και Προβληματισμοί για το Μοντέλο της Ανάρρωσης στην Ελλάδα»

Εισηγητής: Στυλιανίδης Στέλιος – Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επιστημονικός Διευθυντής της Ε.Π.Α.Ψ.Υ.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την εξυγίανση του συστήματος ψυχικής υγείας είναι η ενδυνάμωση της συμμαχίας και της συνεργασίας των τριών μερών –λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, φροντιστές, επαγγελματίες- ώστε να αποκτήσουν ισχυρό διαπραγματευτικό ρόλο στις πολιτειακές διαβουλεύσεις.

1ο Εργαστήριο: «Η διαδικασία της Ανάρρωσης: Όραμα, Στόχοι, Βήματα, Επίτευξη» - Μέρος 2ο

Εκπαιδεύτρια: Marianne Farkas, ScD

Η ανάρρωση πρέπει να ξεκινά προσδιορίζοντας πάντα το όραμα της και το όραμα ταυτίζεται με τη διαμόρφωση μιας ευχάριστης κοινωνικής ζωής με νόημα.
Συνεπώς, πρωταρχικός σκοπός είναι η αναζήτηση και ο εντοπισμός του νοήματος αυτού για το κάθε άτομο που πιθανόν να αλλάζει μέσα στο χρόνο και άρα να είναι αναγκαία μια εκ νέου αναζήτηση του νοήματος μιας ευχάριστης κοινωνικής ζωής.
Προκειμένου το κάθε άτομο να βοηθηθεί σε αυτή τη διαδικασία και να αποκτήσει τελικά τη δεξιότητα αυτή, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν τρία βασικά μέσα-σημεία:
ο ορισμός (τι είναι) για τον καθένα μια ζωή με νόημα
οι μέθοδοι (με τι) με τις οποίες αυτό θα αναζητηθεί
 οι τρόποι (το πώς) που θα συμβάλλουν στην επίτευξη της
Η διαδικασία της ανάρρωσης συνεχίζεται με την ανεύρεση πρακτικών τρόπων για την κατάκτηση της, μέσα από ενεργή δράση, δοκιμές, πειραματισμούς, ανταλλαγή εμπειριών, διαμόρφωση σχέσεων συνεργασίας, και κυρίως τη δημιουργία επιλογών, ακόμα και εκεί που αυτές φαίνεται να μην υπάρχουν.
Η ελπίδα λαμβάνει κεντρικό ρόλο ώστε να οδηγήσει σε μια αλλαγή της αντίληψης και του τρόπου σκέψης του ατόμου, διότι η έλλειψη της μπλοκάρει τη διαδικασία της ανάρρωσης και αποτρέπει από τη δράση και την κινητοποίηση.
Βασικοί κοινωνοί της ελπίδας οφείλουν αρχικά να γίνουν οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και έπειτα οι φροντιστές, ώστε να διευκολύνουν ο καθένας από τη μεριά του το ταξίδι της ανάρρωσης του λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
Ο ρόλος του “ηγέτη” (leader) σε όλη τη διαδικασία είναι ζωτικής σημασίας, διότι είναι ο άνθρωπος που έχει το όραμα αλλά διαθέτει και τις ικανότητες να το μεταδώσει σε άλλους, να τους εμπνεύσει και να τους δεσμεύσει, προκειμένου όλοι μαζί να κάνουν αυτό το όραμα πραγματικότητα.
Και οι τρεις ομάδες των συμμετεχόντων στο σεμινάριο επέδειξαν σημαντικό ενδιαφέρον για το ιδιαίτερα πρωτοποριακό και φιλελεύθερο –ειδικά για τα ελληνικά ψυχιατρικά δεδομένα- Μοντέλο για την Ανάρρωση, παρουσιάζοντας έντονη προθυμία για την περαιτέρω εξοικείωση και τη σε βάθος εκπαίδευση τους σε αυτό, διαπερνώντας τελικά τις όποιες αρχικές αντιστάσεις ή αμφιβολίες τους.

Το συμπέρασμα αυτό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο για τη μελλοντική εφαρμογή του Μοντέλου αυτού στην καθημερινή αλλά και κλινική πράξη που θα απαιτήσει τελικά τη μεταμόρφωση του συστήματος ψυχικής σε όλο τον ελλαδικό χώρο και θα προωθήσει έμπρακτα την ουσιαστική ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και κυρίως την ανάρρωση των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

2ο Εργαστήριο: «Μια Δυνατή Συμμαχία στο Μονοπάτι της Ανάρρωσης» Μέρος 1ο

Επιμορφωτής: Pedro Montellano – Πρόεδρος της GAMIAN–Europe - Λήπτης Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας

Η διάγνωση μιας ψυχικής ασθένειας πιθανόν να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στις διάφορες πλευρές (οικογένεια, εργασία, κοινωνικές σχέσεις) της ζωής ενός ατόμου και να επηρεάσει σημαντικά τους ρόλους του. 
Υπό το σοκ της διάγνωσης, οι πρώτες σκέψεις του ατόμου θρυμματίζουν την ελπίδα για την ανάρρωση, ενώ το επιφορτίζουν με το αίσθημα της ντροπής.
Ωστόσο, η άμεση αποδοχή της ψυχικής ασθένειας και η έγκαιρη αντιμετώπιση της παίζουν καθοριστικό ρόλο, ώστε να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία της ανάρρωσης.
Η αναζήτηση ενός γιατρού, ο οποίος θα εμπνέει εμπιστοσύνη και θα παρέχει υποστήριξη, είναι μοιραία αλλά και απαραίτητη για τη σταθεροποίηση των συμπτωμάτων και την αποφυγή των υποτροπών.
Όμως, ειδικά στα πρώτα στάδια της εμφάνισης της ψυχικής ασθένειας πρωταρχικό ρόλο παίζει η απόκτηση γνώσεων, ενημέρωσης και εκπαίδευσης σχετικά με αυτή, διότι βοηθά στον έλεγχο της και έτσι ενδυναμώνει το άτομο.
Σε περιόδους κρίσης, η επικοινωνία με τα μέλη της οικογένειας γίνεται δύσκολη, γιατί αυτή αδυνατεί ακόμα να καταλάβει τις συμπεριφορές του ατόμου που μοιραία την επηρεάζουν βαθιά.
Ωστόσο, η άνευ όρων υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον, παρόλο που κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα δύσκολο και ίσως επίπονο, οδηγεί το άτομο πιο γρήγορα στην επίτευξη του οράματος της ανάρρωσης.
Η εμφάνιση μιας ψυχικής ασθένειας δεν πρέπει να γίνεται αιτία για την απώλεια φιλικών δεσμών.
Το φιλικό περιβάλλον, έπειτα από κατάλληλη και σωστή ενημέρωση από το ίδιο το άτομο ή τους συγγενείς του, μπορεί να αποτελέσει ένα επιπλέον ισχυρό υποστηρικτικό πλαίσιο, παρέχοντας προστασία και ασφάλεια τόσο στο ίδιο το άτομο όσο και στην οικογένεια του, απαλλάσσοντας τους παράλληλα από το αίσθημα του κοινωνικού στιγματισμού.
Τα συμπτώματα μιας ψυχικής νόσου θα επηρεάσουν με ποικίλους τρόπους την απόδοση του ατόμου στον επαγγελματικό του χώρο, όμως δεν είναι απαραίτητο να του στερήσουν εξ’ ολοκλήρου το δικαίωμα στην εργασία.
Η περίοδος της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης πρέπει να συμπεριλαμβάνει όλα τα επίπεδα της ζωής του ατόμου και το οδηγεί τελικά στην ανάρρωση, με βασικό σκοπό να διατηρήσει όλους τους ρόλους του.
Η λήψη και η παροχή βοήθειας (αυτοβοήθεια), ιδιαίτερα σε εθελοντική βάση, έχει διττή και πολλαπλασιαστική σημασία. Αφ’ ενός, ενδυναμώνει το άτομο σε προσωπικό επίπεδο, με αποτέλεσμα αυτό να καταφέρει να επιτύχει την ανάρρωση του και αφ’ ετέρου, το άτομο αυτό είναι πια σε θέση να υποστηρίξει άλλους συνανθρώπους του που είχαν κοινό βίωμα με αυτό, με αποτέλεσμα να διαμορφώσουν και αυτοί το δικό τους ταξίδι ανάρρωσης.

Η αυτοεκπροσώπηση ενός λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας στο ρόλο πια του επιμορφωτή αλλά και μέσω της γενικότερης δράσης του ήταν ιδιαίτερα ενισχυτική και ενθαρρυντική και για τις τρεις ομάδες συμμετεχόντων, παρέχοντας ένα invivoυγιές και ελπιδοφόρο πρότυπο μιας πλήρως επιτυχημένης ανάρρωσης.

2ο Εργαστήριο: «Μια Δυνατή Συμμαχία στο Μονοπάτι της Ανάρρωσης» Μέρος 2ο

Επιμορφώτρια: Filomena Montellano – Φροντιστής Λήπτη Υπηρεσιών

Όλη η οικογένεια υποφέρει, όταν ένα μέλος της υποφέρει, γιατί αποτελεί ένα ενιαίο σύστημα μέσα στο οποίο όλα τα μέλη αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Στα πρώτα στάδια, η εμφάνιση της ψυχικής ασθένειας προκαλεί σύγχυση στην οικογένεια και απειλεί τη συνοχή της, λόγω της έλλειψης γνώσης και ενημέρωσης.
Ο φόβος είναι ίσως το πιο ισχυρό, εμφανές και κυρίως αποθαρρυντικό συναίσθημα. Για να απαλλαγεί από αυτό η οικογένεια πρέπει να αναζητήσει ενημέρωση και υποστήριξη όσο πιο άμεσα γίνεται. 
Η διαφορετική μεταχείριση του ατόμου που αντιμετωπίζει την ψυχική ασθένεια από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν προωθεί την ενδυνάμωση του, ενώ η υπερπροστασία του θέτει τον κίνδυνο της άδικης αναπηροποίησης του.
Γι’ αυτό, η οικογένεια οφείλει να διατηρήσει τους ρυθμούς, τις σχέσεις και τις συνήθειες που είχε πριν την εμφάνιση μιας ψυχικής ασθένειας σε κάποιο μέλος.
Η οικογένεια επιβάλλεται να δουλέψει ως ομάδα μέσα από υγιείς και κυρίως συνεργατικές σχέσεις που τελικά θα συμβάλλουν στην ανάρρωση του ατόμου.
Ωστόσο, η οικογένεια πρέπει να ενθαρρύνει και το ίδιο το άτομο να καταβάλλει τη δική του προσωπική προσπάθεια, με στόχο την ουσιαστική ανάρρωση του.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ο λήπτης να μάθει να δέχεται τη βοήθεια που του παρέχει η οικογένεια του και να προσπαθεί να την αξιοποιεί προς όφελος του.
Η οικογένεια δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ ότι το άτομο έχει τη δική του βούληση και άρα, η κριτική σε εκείνο ή η λήψη αποφάσεων για εκείνο δε το βοηθά στην ανάρρωση του.
Ενώ αντίθετα, η παροχή ελπίδας το ενθαρρύνει και το εμψυχώνει στο να διατηρήσει τις σχέσεις του, να φροντίζει την εικόνα του, να αποκτήσει ένα υγιές πρότυπο ζωής και να διεκδικήσει τα όνειρα του.

Η αυτοεκπροσώπηση του φροντιστή ενός λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας στο ρόλο του επιμορφωτή αποδείχτηκε ιδιαίτερα καθοδηγητική για την ανάπτυξη συνεργατικών οικογενειακών σχέσεων με τελικό σκοπό την ανάρρωση του λήπτη.

3ο Εργαστήριο: «Ψυχική Υγεία και Ανθρώπινα Δικαιώματα: Ο ρόλος των Ληπτών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, των Φροντιστών και των Συλλόγων τους για την αποτελεσματική εφαρμογή του Ν. 4074/2012»

Επιμορφώτρια: Νομίδου Κατερίνα – Δικηγόρος - Εξειδικευμένη στο Δίκαιο Ψυχικής Υγείας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρήθηκε μια μετάβαση σε διάφορα θεραπευτικά μοντέλα που αποδείχτηκε ότι ως επί το πλείστον παραβίαζαν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες.
Το σημερινό Κοινωνικό Μοντέλο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κάνει επιτέλους σεβαστή την όποια διαφορετικότητα ενός ατόμου και ξεκινά το πέρασμα σε υγιείς πια αξίες, στόχους και διαδικασίες.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες είναι μια γραπτή συμφωνία που καθορίζει ποια είναι τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες σε όλους τους τομείς της ζωής τους και παράλληλα ποιες είναι οι γενικές υποχρεώσεις και τα μέτρα που τα κράτη αναλαμβάνουν να υιοθετήσουν.
Μέχρι σήμερα υπογράφηκε από 158 κράτη-μέλη του ΟΗΕ, διαθέτοντας την καινοτομία ότι η πρώτη Διεθνής Σύμβαση για τα Άτομα με Αναπηρίες που διασφαλίζει και προστατεύει τα πολιτικά, αστικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα τους και υποχρεώνει τα κράτη μέλη να καταπολεμήσουν τις διακρίσεις
Η Ελλάδα κύρωσε τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία με το Ν. 4074/2012.
Την ευθύνη για την εφαρμογή της Σύμβασης την έχουν όλοι… Οι κυβερνήσεις των κρατών, οι κρατικές υπηρεσίες, οι οργανισμοί του δημόσιου τομέα, οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, οι σύνδεσμοι και οργανώσεις, κάθε αρχή και εξουσία, κάθε πολίτης.

Η Σύμβαση αφορά τελικά σε ένα μεγάλο μέρος του συνολικού πληθυσμού που αντιμετωπίζει κάποιου είδους αναπηρία.
Η φιλοσοφία της Σύμβασης αναγνωρίζει ότι:
 η αναπηρία είναι μια εξελισσόμενη έννοια
 η διάκριση σε βάρος οποιουδήποτε ατόμου με βάση την αναπηρία αποτελεί παραβίαση της έμφυτης αξιοπρέπειας του
η κοινωνία οφείλει να σέβεται τη διαφορετικότητα που εμπεριέχει
η προσβασιμότητα όλων των περιβάλλοντων και η παροχή ίσων ευκαιριών στα άτομα με αναπηρία είναι υποχρέωση του κάθε κράτους
Άρα, τα άτομα με αναπηρία δεν είναι πια αντικείμενα φιλανθρωπίας αλλά φορείς δικαιωμάτων.
Ωστόσο, στην ελληνική πραγματικότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας παραβιάζονται κατά συρροήν τόσο στην καθημερινή όσο και στην κλινική πράξη.
Βάσει της Σύμβασης, προκύπτει ότι οι επαγγελματίες, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και οι φροντιστές, παραβιάζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, κυρίως αυτό της ελευθερίας.

Η Σύμβαση και το Προαιρετικό Πρωτόκολλο, το οποίο η Ελλάδα επίσης υπέγραψε, παρέχει πλέον στο λήπτη το νομικό πλαίσιο για πράξεις δικαιοπραξίας και συνηγορίας, με σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων του.
Με τον τρόπο αυτό προωθείται και η αυτονομία του ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία.
Σε όλες τις εμπλεκόμενες στη διαδικασία της ανάρρωσης πλευρές –λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, φροντιστές και επαγγελματίες- διακρίνονται ισχυρές αντιστάσεις στην αλλαγή και στην εγκατάλειψη των συνηθισμένων μέχρι τώρα πρακτικών.
Από τη σχετική συζήτηση προκύπτει ανησυχία και αμφιβολία για την ικανότητα αυτοδιαχείρισης και τη λήψη ορθών αποφάσεων από το λήπτη προς όφελος του, κυρίως εξαιτίας κάποιων συμπτωμάτων και της πιθανής άρνησης του προβλήματος ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει.
Ο λήπτης πρέπει να υποστηριχτεί και να εφοδιαστεί με σωστή πληροφόρηση για την ψυχική ασθένεια, ώστε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της.
Μόνο με τον τρόπο αυτό θα εγκαταλειφθούν οι κακές πρακτικές και θα γίνει μια στροφή στην αναζήτηση ή το σχεδιασμό νέων θεραπευτικών στρατηγικών και προσεγγίσεων.
Ο ρόλος των επαγγελματιών στους Συλλόγους Οικογενειών και Ληπτών φαίνεται να προκαλεί ένταση και αμηχανία. Γι’ αυτό επιβάλλεται να είναι απόλυτα σαφής και να περιορίζεται αυστηρά στην παροχή επιστημονικών υποστηρικτικών υπηρεσιών, ώστε να αποφευχθεί ή να ελεγχθεί η όποια προσπάθεια χειραφέτησης των κινημάτων τους.
Ωστόσο, προκύπτει μια σχέση εξάρτησης μεταξύ των φροντιστών και των ληπτών με τους ειδικούς, η οποία φαίνεται να διατηρείται αμφίδρομα.
Η παραβίαση ενός δικαιώματος προκαλεί ένα μακρύ domino τόσο επιπτώσεων στον εαυτό και τη ζωή του ατόμου όσο και παραβίασης περαιτέρω δικαιωμάτων.
Στην ελληνική πραγματικότητα παρατηρούνται πολυάριθμα εμπόδια ως προς την ικανοποίηση του δικαιώματος της υγείας και της προσβασιμότητας, της διαθεσιμότητας και της ποιότητας των υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

Κατά κοινή ομολογία, τα εμπόδια αυτά θα καμφθούν μόνο μέσα από το σχεδιασμό κοινών στρατηγικών των Συλλόγων των Ληπτών και των Οικογενειών τους, προκειμένου αυτοί να είναι οι ίδιοι σε θέση να προασπίζονται σε βάθος και να απολαμβάνουν επί της ουσίας τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Η αποτελεσματική υλοποίηση της Σύμβασης σημαίνει την πρακτική εφαρμογή μέτρων που θα ικανοποιούν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, πρόσθετων σε όσα ήδη εφαρμόζονται.
Ο ρόλος των ληπτών και των φροντιστών αφορά στην πλήρη και ενεργή συμμετοχή τους στο σχεδιασμό, στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για τις πολιτικές και τα προγράμματα που τους αφορούν άμεσα και έμμεσα, καθώς και στη διαδικασία επίβλεψης της εφαρμογής της Σύμβασης.
Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί ή προϋποθέτει την αυτοοργάνωση του κινήματος των ληπτών, την ενδυνάμωση του κινήματος των οικογενειών και το συντονισμό μεταξύ τους, με κοινό σκοπό τη διεκδίκηση και προάσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με κάποια ψυχιατρική εμπειρία.
Η ανταπόκριση των συμμετεχόντων και η κινητοποίηση τους προς την κατεύθυνση της αναζήτησης της πλήρους νομοθεσίας, περαιτέρω σχετικών πληροφοριών και ανεύρεσης πρακτικών τρόπων εφαρμογής αυτής αποδεικνύουν τη σημαντικότητα του συγκεκριμένου εργαστηρίου.

4ο Εργαστήριο: «Χτίζω ένα Δυνατό Εγώ και Διεκδικώ την Ανάρρωση μου, τα Δικαιώματα μου, τις Σχέσεις μου, τη Ζωή μου»

Επιμορφώτρια: Γιαννακίδου Άννα-Μαρία – Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια (Master of Arts in Psychoanalysis) - Εθελόντρια του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν.Σερρών

O καθένας από την πλευρά του –ο φροντιστής, ο επαγγελματίας και κυρίως ο ίδιος ο λήπτης- οφείλει να ενδυναμώσει ξεχωριστά το Εγώ του, μέσα από διάφορους κοινούς ή μη δρόμους, στόχους και τεχνικές, ώστε αυτό να είναι πια σε θέση να συμβάλλει στην πραγμάτωση αυτού του οράματος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε Εγώ χρειάζεται προσωπική και κοινωνική ενδυνάμωση, προκειμένου να επιτύχει την ανάρρωση του.
Η θαρραλέα αναγνώριση της προσωρινής αποδυνάμωσης ενός Εγώ και η σωστή αξιολόγηση των συμπτωμάτων-σημαδιών που αυτή προκαλεί αποτελεί την πλέον χειροπιαστή ένδειξη φροντίδας για τον εαυτό μας.
Διότι, το Εγώ μας είναι το μοναδικό πραγματικό μέσο για να κατακτήσουμε τους στόχους μας, να επιλύσουμε τα προβλήματα μας, να διατηρήσουμε τους ρόλους μας, να διαμορφώσουμε τις σχέσεις μας, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας, να επιτύχουμε την ανάρρωση μας, και τελικά, με μία λέξη, να αποκτήσουμε και να απολαύσουμε την ευχάριστη κοινωνική ζωή με το νόημα που ο καθένας μας ξεχωριστά ονειρεύεται.
Το κάθε Εγώ νοηματοδοτεί τα διάφορα ερεθίσματα που δέχεται, τις εμπειρίες που βιώνει, τις συνθήκες που βρίσκεται μέσω της υποκειμενικής του αντίληψης (σκέψης), η οποία το οδηγεί μοιραία και στην αντίστοιχη υποκειμενική αντίδραση (συμπεριφορά).
Ο τρόπος σκέψης πάνω στις καταστάσεις της ζωής είναι το καθοριστικό στοιχείο για την ευχάριστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση, τη δημιουργία θετικής ή αρνητικής αυτοεικόνας, την ενδυνάμωση ή αποδυνάμωση ενός Εγώ.
Ωστόσο, συχνά o τρόπος σκέψης του Εγώ γίνεται σταδιακά αρνητικός και έτσι μοιραία το οδηγεί σε αντίστοιχες δυσλειτουργικές συμπεριφορές και αντιδράσεις.
Επαναλαμβάνοντας ασυνείδητα μια συμπεριφορά αυτή γίνεται πια μαθημένη και εφόσον είναι δυσλειτουργική, είναι πιθανόν να έχει αρνητικές και μακροχρόνιες επιδράσεις στο Εγώ, όπως, ψυχικά ή/και σωματικά συμπτώματα, έλλειψη ευχαρίστησης, και προσωπικές, διαπροσωπικές και κοινωνικές απώλειες ή περιορισμούς κα.

Αυτή η επαναλαμβανόμενη διαδικασία καθιστά το συγκεκριμένο αρχικά ανώδυνο ή ουδέτερο ερέθισμα ή γεγονός πλέον τραυματικό.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το άτομο ασυνείδητα, όταν βρίσκεται μπροστά σε αυτό το ερέθισμα ή το γεγονός, να αντιδρά με αντανακλαστικό τρόπο πια σε αυτό μέσα από τις ήδη μαθημένες του δυσλειτουργικές συμπεριφορές.
Έτσι, το τραύμα παραμένει ανοιχτό μέσα στο χρόνο και κατά συνέπεια, αποδυναμώνει σταθερά το άτομο.
Η διάγνωση είναι ένα γεγονός συνήθως τραυματικό τόσο για τον λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας όσο και για την οικογένεια του.
Το τραύμα της διάγνωσης είναι πιθανόν να παραμένει ανοιχτό ακόμα και από πολλά χρόνια μετά και συχνά εμποδίζει την ανάρρωση.
Μόνο η συνειδητή αλλαγή του τρόπου σκέψης και το σταδιακό πέρασμα σε μια νέα εσωτερική συμπεριφορά που θα έχει να κάνει με πιο ορθή και θετική σκέψη και άρα με πιο ευχάριστα συναισθήματα και πιο λειτουργικές αντιδράσεις μπορεί να αποτραυματοποιήσει τα ερεθίσματα και να κλείσει τα υπάρχοντα παλιότερα ή βαθύτερα τραύματα, όπως αυτό της διάγνωσης.
Έτσι, το Εγώ δε θα δυσλειτουργεί πια ως προς τη διαχείριση τους και θα μπει σε μια διαδικασία ενδυνάμωσης του, εξασφαλίζοντας έτσι το αίσθημα της συναισθηματικής του ευεξίας.
Ωστόσο, για να συμβεί αυτό, το Εγώ πρέπει να κάμψει την αντίσταση του στην αλλαγή («Δε μπορώ να…», «Δε γίνεται να…», «Είναι δύσκολο να…», «Έτσι είμαι εγώ…» κτλ) της μαθημένης του εσωτερικής και εξωτερικής του συμπεριφοράς, κατανοώντας τις απώλειες, τους περιορισμούς και κυρίως τα ψυχικά ή σωματικά συμπτώματα που αυτή του δημιουργεί, μεταφράζοντας την αποδυνάμωση του.
Η απόκτηση γνώσεων, τεχνικών και δεξιοτήτων θα διευκολύνει την αλλαγή της μαθημένης συμπεριφοράς του Εγώ και το πέρασμα του σε μια νέα, πιο αποδοτική και κυρίως πιο συνειδητή συμπεριφορά που δε θα επιφέρει απώλειες, περιορισμούς ή συμπτώματα σε αυτό.
Το Εγώ, προκειμένου να είναι δυνατό και να είναι σε θέση να δομήσει υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, πρέπει να αποφύγει τις δύο ακραίες εξωτερικές συμπεριφορές: την παθητική και την επιθετική και να εκπαιδευτεί σε βάθος στη διεκδικητική συμπεριφορά, μέσω της ατομικής και κοινωνικής του ενδυνάμωσης.
Για να γίνει αυτό με επιτυχία και το Εγώ να αποκτήσει μια πιο διεκδικητική συμπεριφορά, επιβάλλεται αρχικά να προσδιορίσει συνειδητά τις προσωπικές του επιθυμίες (Θέλω) και τις προσωπικές του υποχρεώσεις (Πρέπει).
Έτσι, θα μπορεί πια να προσδιορίσει τον εαυτό του, να διαμορφώσει το νόημα της ζωής του και να εντοπίσει το όραμα του, σε όποια χρονική στιγμή το επιθυμεί ή το έχει ανάγκη.

Ο Αυτοπροσδιορισμός του Εγώ θα έχει ως φυσικό αποτέλεσμα και την ανεύρεση των προσωπικών του ορίων, η κατανόηση των οποίων είναι απαραίτητη διαδικασία για τη δόμηση υγιών διαπροσωπικών σχέσεων. Η διαφύλαξη των ορίων επιτυγχάνεται αποδοτικά μέσω της διεκδικητικής συμπεριφοράς.
Αυτή με τη σειρά της επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση των αληθινών σκέψεων και συναισθημάτων, διατηρώντας πάντα το σεβασμό τόσο στον εαυτό όσο και στον Άλλον και οδηγεί σε ουσιαστική επικοινωνία, σε επίλυση των προβλημάτων και σε σχέσεις συνεργασίας που θα συμβάλλουν τελικά στη διαδικασία της ανάρρωσης.
Η ατομική και κοινωνική ενδυνάμωση του Εγώ προωθεί σημαντικά τη διαδικασία της ανάρρωσης και μπορεί να βασιστεί στις βασικές αξίες της.
Η διαμόρφωση ορθής, θετικής και αισιόδοξης σκέψης συμβάλλει στη δημιουργία ελπίδας για το Εγώ και την ανάρρωση του.
Η ισορροπία μεταξύ των προσωπικών επιθυμιών και υποχρεώσεων συμβάλλει στον αυτοπροσδιορισμό του Εγώ.
Ο εντοπισμός των προσωπικών ορίων συμβάλει στην ανεύρεση και την προώθηση των επιλογών.
Η απόκτηση της διεκδικητικής συμπεριφοράς συμβάλει στη δόμηση των σχέσεων συνεργασίας.
Έτσι, όλες οι αξίες μαζί προωθημένες στα πλαίσια μιας διαδικασίας προσωπικής και κοινωνικής ενδυνάμωσης θα οδηγήσουν σταδιακά το κάθε Εγώ στην επίτευξη του οράματος της ανάρρωσης του… Δηλαδή, σε μια ζωή με νόημα!!!
Η θερμή ανταπόκριση των συμμετεχόντων και η ζωντανή συμμετοχή τους αποδεικνύει την αναγκαιότητα αντίστοιχων προσπαθειών ενδυνάμωσης.
Η ποσοτική και ποιοτική αξιολόγηση του εργαστηρίου απέδειξε την επιδραστικότητα και την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας ενδυνάμωσης.

Το 5ο Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο χρηματοδοτήθηκε από τους Οργανισμούς της Johnson & Johnson Corporate Citizenship Trust, της Janssen Α.Ε. και της Storm Rehabilitation Fund (έξοδα μετακίνησης, διαμονής και διατροφής των εκπαιδευτών και των συμμετεχόντων, τεχνική υποστήριξη και καμπίνα αυτόματης μετάφρασης, έντυπο υλικό προώθησης της δράσης και εκπαιδευτικό υλικό, βιντεοσκόπηση των τεσσάρων εργαστηρίων κτλ).

Για περισσότερες πληροφορίες, όπως ποιοτικές και ποσοτικές αναλύσεις, αξιολογήσεις και σχετικές δημοσιεύσεις, ή για επιπλέον οπτικο-ακουστικό υλικό (photo album, video etc), μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας (www.sofpsi-ser.gr) στις ενότητες “Σεμινάρια”, “Άρθρα” και “Φωτογραφικό Αρχείο” καθώς και στο Youtube Κανάλι του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών.

Η ζωτική εμπλοκή και των τριών ομάδων (λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, φροντιστές και επαγγελματίες) στην εκπαιδευτική διαδικασία του Σεμιναρίου μοιραία οδηγεί στη μεταξύ τους όσμωση, στην εγκατάλειψη των διαφορετικών οπτικών, στην απόκτηση μιας κοινής θεωρητικής και πρακτικής προσέγγισης και στη δημιουργία μιας ισχυρής θεραπευτικής συμμαχίας με τελικό στόχο και προορισμό την επίτευξη της πλήρους ανάρρωσης των ατόμων που ήρθαν αντιμέτωποι με μια ψυχική περιπέτεια. Ευχαριστούμε θερμά τους χορηγούς μας για τη γενναιόδωρη συμβολή και την αμέριστη υποστήριξη τους ώστε να είμαστε σε θέση να κάνουμε το όραμα μας πραγματικότητα!

Για το Δ.Σ. του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών

Η Πρόεδρος

Νίκη-Ελένη Νομίδου

Scroll to Top