Αντίθετα, αγνοούνται. Ή ακόμη χειρότερα, διώκονται και όσοι τους βοηθούν – οι προασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – εκφοβίζονται, απειλούνται και διώκονται επίσης. Ορισμένες φορές με πιο ύπουλους τρόπους: απλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία. Η ευκαιρία να υψώσουν τη φωνή τους ή να χρησιμοποιήσουν το μυαλό και το ταλέντο τους για να πετύχουν αυτό που είναι ικανοί να καταφέρουν: να ξεφύγουν από τη φτώχεια ή να αναλάβουν κάποιο υψηλό αξίωμα ή έστω και μια απλή θέση.Εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν ή να στοχεύσουν ψηλά παρά μόνο να ονειρευτούν πώς θα επιζήσουν μέχρι την επαύριο.

Αυτό μπορεί να οφείλεται επειδή δεν πήγαν σχολείο ή επειδή δεν έχουν φροντίδα υγείας, κατάλληλη στέγη, ανεπαρκή τροφή και κανένα από τα βασικά δικαιώματα και υπηρεσίες που θα τους έδιναν την ευκαιρία να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο. Ή επειδή αποκλείονται λόγω νόμων και πρακτικών που προωθούν τις διακρίσεις. Ή επειδή χωρίς να φταίνε είναι απάτριδες, πολίτες του πουθενά και κατά συνέπεια όχι μόνο δεν έχουν φωνή αλλά και δεν υφίστανται επισήμως.

Ή επειδή οι ηγέτες τους είναι τόσο αφοσιωμένοι στη διατήρηση ισχύος και πλούτου που απλά δεν νοιάζονται για το τι συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων που κυβερνούν. Τους δίνουν ψίχουλα απλά για να σιωπούν και να μην διαμαρτύρονται. Κι αν επιμείνουν και υψώσουν τη φωνή τους, τους κλειδώνουν και τους κακομεταχειρίζονται ή βρίσκουν τρόπους να τους κάνουν να σιωπήσουν ή ακόμη και να εξαφανιστούν.