“Η Αξιοπρέπεια στην Ψυχική Υγεία είναι Δικαίωμα”!

Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσω για την αξιοπρέπεια… Όχι γιατί δεν έχω τι να πω αλλά γιατί έχω τόσα πολλά να πω που δε ξέρω ποιο από όλα είναι πιο σημαντικό!

Η αξιοπρέπεια μας… Η κονσέρβα που μας σερβίρει η κοινωνία, τυποποιημένη και ληγμένη. Και όταν χρειαστεί να τη φορέσουμε, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χιλιοφορεμένο ρούχο, δε μας χρησιμεύει σε τίποτα!

Ψυχική νόσος… Η πιο παρεξηγημένη ασθένεια απ’ όλες. Άγνωστη, μα και τόσο γνωστή, γιατί είναι γεμάτη μύθους, παραμύθια, κακά σενάρια κυρίως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μια σύγχρονη Σπιναλόγκα…

Απαγορευμένη στο υποσυνείδητο μας, απαγορευμένη και για την αξιοπρέπεια μας!

Κρύψ’ το, όταν πεταχτεί μπροστά σου, σαν σκιάχτρο που θα τρομάξει τους φίλους, τους συγγενείς, τον κύκλο σου. Μη το αφήσεις να σου χαλάσει την εικόνα της τυποποιημένης ζωής σου. Κλείσου μέσα στο σπίτι με την «κατάρα» σου και κλάψε για τα χαμένα όνειρα σου. Κρύψ’ το όσο πιο καλά μπορείς και αν χρειαστεί να βγεις κάπου προς τα έξω, κάλυψε το με τα ψέματα σου, με την ψεύτικη εικόνα σου, με την ψεύτικη αξιοπρέπεια σου.

Και μετά τρέξε να βρεις βοήθεια στα παγερά «αξιοπρεπή» ιδρύματα, τα γεμάτα χαμένες ψυχές που ξέχασαν τη δική τους αξιοπρέπεια, που ξέχασαν για ποιο σκοπό ήρθαν στη ζωή. Που σε κοιτάνε με εκείνο το απλανές βλέμμα και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι κρύβεται πίσω από το θολωμένο μυαλό. Υπάρχει άραγε κάτι που θα μπορούσε να τα «ξυπνήσει»; Να τα κάνει να φωνάξουν: «Εγώ είμαι, μάνα… Ο γιος σου! Δεν είμαι κάποιος άλλος!», «Εγώ είμαι αδελφή μου… Ο αδερφός σου που μεγαλώσαμε μαζί και ήπιαμε το ίδιο γάλα!», «Εγώ είμαι ο σύντροφός σου που ορκιστήκαμε να είμαστε μαζί στις χαρές και στις λύπες!».

Και μεις τότε τι κάνουμε; Τους απογοητεύουμε! Γιατί ντρεπόμαστε να σηκώσουμε τη φωνή μας, να πούμε την αλήθεια μας, να ζητήσουμε αυτό που μας ανήκει… Το δικαίωμα στη ζωή και να τους βγάλουμε από το περιθώριο. Να βάψουμε τους τοίχους των Ιδρυμάτων με φωτεινά χρώματα… Να ενημερώσουμε τον κόσμο για την πραγματική αλήθεια της ψυχικής ασθένειας… Να ρίξουμε τους μύθους στην φωτιά… Να διώξουμε την ενοχή της αρρώστιας από πάνω μας…

Να φτιάξουμε τη δική μας φορεσιά, τη δική μας αξιοπρέπεια και τότε αυτή θα είναι η δική μας πανοπλία έναντι στο σύστημα. Να μην ξαναγίνουμε τσακισμένα καράβια… Να ξέρουμε ότι το καράβι μας έχει και κουπιά, έχει και πανιά και κούτσα κούτσα θα ταξιδέψει με αξιοπρέπεια.

Είμαι μια από τους τόσους χιλιάδες φροντιστές ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Ίσως να είμαι μητέρα, ίσως να είμαι αδελφή, ίσως να είμαι σύζυγος… Είμαι μια φωνή! Και θα ήθελα να γίνουμε πολλές φωνές και όλες μαζί να φωνάξουμε. Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο να ζεις με τους τυπικούς κανόνες της κοινωνίας αλλά και να τους αλλάζεις, διεκδικώντας αυτό που σου ανήκει… Και αυτό που σου ανήκει είναι αυτό που η κοινωνία δίνει ισάξια σε όλους τους πολίτες… Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο… Όλα ίσα! Γιατί πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν υπάρχουν… Δε θα το επιτρέψουμε εμείς! Σας ευχαριστώ που με ακούσατε…

Π. Ε.

Μάνα/φροντιστής Λήπτη Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας

Μέλος του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών

Scroll to Top